Гулянка ў дэкарацыях
Малая паэма
|
Гародня над морам. Няўжо над морам? Нешта, здаецца, вучыў, што над Нёманам... Мабыць, з-забыў... Хвала рэжысёру, Што прыцягнуў пад Гародню горы! Волат! Мог бы спрачацца з Сам-со-манам. Што-то як двойка па геаграфіі... Вось жа яно... У стагодзьдзі шаснаццатым... Латнікі п’яныя, войты, графы... Тр-р-р... А нашто тут студыйны рафік?.. Часу машына? А што разьбірацца там?!. Плюнь! Віно галоўнае, Шашлыкі, Сіні дым... П’ём сваё, кроўнае, На працы гарым. Бач, апостал Павал цягне віно... Кін-но!!! Месяц ішачылі Дзень у дзень... Што вам тут, Ушачы? Орша? Бытэнь? Маеш рач-чыю Д-дзень у дзень... Мелі рацыю, Што ў дэкарацыях, Безь людзей. Што вам тут, Мёры, – Пі ды глядзі. Слава касьцюмёрам, Грымёрам, акторам, А найбольшая таму, хто даў у крэдыт? Полымя адбіткі на даўніх мурах, Вілы, косы, сьвіткі – проста жах! На шампурах круцяцца, пахнуць шашлыкі, Сінія агеньчыкі, іскаркі. Досыць над такімі палілі нас. Мы іх пусьцім дымам... Наш час! Вогнішча іскрыцца. Дым. Дым. Мы ім – інквізіцыю! Мы – ім... Лі на абрусы, Паны-беларусы! Ў гэты апошні і слаўны час Крымскія лаўры глядзяць на нас... Мы беларусы даўніх часоў. Ой, уп’юся! Дык кінь ты ўсё! Налівайце шклянкі – П’янка дык п’янка. Налівайце іх на сьвятасьць Віном. Акаянным, але не праклятым Віном. А яно нам паможа ўзьвесьці наш дом, Радасьць, ісьціну й людскасьць у рукі ўзяць. Слаўся ў вышніх лаза! Слаўся лаза. Слаўся тая, што дорыць каханьня сілу, Слаўся тая, што гора паможа заліць, Тая, гроны якой нас сёньня паілі, Тая, гроны якой яшчэ сьпяць у зямлі, Што малодшым, іншым падораць радасьць, Іх шпурнуўшы ў каханьня гарачы вір. Эх, лаза ты мая, безь лістоў, непрыглядная!... І сядзіць у вянку з лазы вінаграднай, І сьмяецца празь сьлёзы Аўтар – п’яны сатыр. О якая туга! Па-над белымі вежамі сьцелецца Ў чорным небе Батыева Шляха алмазны аркан. Калі даць камянём па аплеценай віннай бутэльцы, – Атрымаецца ледзь не вэрсальскі фантан: Сто каскадаў у шчыліны. Глеба з гора Смокча, сёрбае, цягне нагбом віно... Ой, кіно!!! О, як скачуць, якая фантасмагорыя, Мора, скалы, касьцёл беларускі, ноч! Ноч сьвятое Вальпургі: рук спляценьне, Вежы, мур і горад зь сярэдніх вякоў, На франтонах і статуях ломяцца цені Пад рытмічны пошчак конскіх падкоў. Конскіх? Чорта! Проста ў д’ябла капыта Рэквізітарам п’яным рупна падбітае, Бо ў імгненьне стопча сярод камянёў... Ой, кіно!!! Як на Лысай гары, як на Брокена скалах Карагодам, віхураю ўецца навала. Скачуць д’яблы зь вядзьмаркамі, скачуць агні, Ўсё здаецца вось-вось узаўецца ў зэніт На мяцёлках і сьвіньнях, з бляяньнем і віскам, На казлах і качэргах, як сьмерч, як вятрыска... Звон падковаў і зь белай званіцы звон, А магчыма, ў мазгах утрапёных звон... Звон. Звон. І віно, і ўзьлёт, і водбліск пажараў, І бляднеюць зоры ад нашай мары Ў прадчуваньні новага сьветлага дня. Пеўня крык. Цішыня. Разьлілося сьвятло. Цішыня. Цішыня. Над туманным масьляным морам Узвышаюцца вежы сьнежным узорам. Мёртвым сном
|
|
|
|